Οι Επτά σοφοί της Αρχαίας Ελλάδας

Οι επτά σοφοί της αρχαιότητας έζησαν απ' τον 7ο αιώνα π.Χ. και διέπρεψαν σαν νομοθέτες, εξουσιαστές και πολιτικοί.Αυτοί ήταν οι Θαλής ο Μιλήσιος, Πιττακός ο Μυτιληναίος, Βίας ο Πριηνεύς, Κλεόβουλος ο Ρόδιος, Σόλων ο Αθηναίος, Περίανδρος ο Κορίνθιος, Χίλων ο Λακεδαιμόνιος.

Ο Θαλής ο Μιλήσιος (630-543 π.Χ.)

Ο Θαλής είναι γνωστός και για την επιτυχημένη πρόβλεψη της ηλιακής έκλειψης του 585.Ο Θαλής ο Μιλήσιος ανακάλυψε τις τροπές (ηλιοστάσια), το ετερόφωτο της Σελήνης, καθώς και τον ηλεκτρισμό και τον μαγνητισμό, από τις ελκτικές ιδιότητες του ορυκτού μαγνητίτη και του ήλεκτρου.

Πιττακός ο Μυτιληναίος (650-570 π.Χ)

Ήταν πολιτικός και στρατιωτικός ηγέτης της Μυτιλήνης.Φημιζόταν για την κοινωνική και πολιτική σοφία του, αλλά και για την ανδρεία του.Βελτίωσε και αναθεώρησε τους νόμους και του αποδίδονται πολλά ποιήματα και πολλά γνωμικά.Μάλιστα το γνωμικό του "Γίγνωσκε καιρόν", αποτέλεσε θέμα μιας ωδής του Σιμωνίδη.

Βίας ο Πριηνεύς (60ς αι. π.Χ.)

Ο Βίας ήταν Έλληνας φιλόσοφος και έγινε γνωστός λόγω της δικαιοσύνης του και της ρητορικής του δεινότητας.Επίσης έγραψε το ποίημα 2000 στίχων «Περί Ιωνίας, τίνα μάλιστ' αν τρόπον ευδαιμονοίη» αλλά και πολλά γνωμικά.

Κλεόβουλος ο Ρόδιος (6ος αι. π.Χ.)

Είναι γνωστός και σαν Κλεόβουλος ο Λίνδιος .Συνέθετε τραγούδια και ρητά.Ένα απ' τα πιο γνωστά γνωμικά του είναι το "Μέτρον άριστον".Επίσης λέγεται πως ταξίδεψε και μελέτησε την Αίγυπτο, αλλά και πως αναστήλωσε το ναό της Αθηνάς, που είχε χτιστεί αρχικά απ' τον Δαναό.

Σόλων ο Αθηναίος (περίπου 639-559 π.Χ.)

Καταγόταν από πλούσια οικογένεια.Ήταν νομοθέτης, ποιητής και φιλόσοφος.Υπήρξε ελεγειακός ποιητής.Μέσω των ελεγειών του συμβούλευε, ενθάρρυνε και ενθουσίαζε το Αθηναϊκό κοινό.Στα ποιήματά τους υπόσχονταν την θεραπεία του κακού και γι' αυτό το λόγο επιλέχτηκε και σαν νομοθέτης της Αθήνας.Σαν νομοθέτης, τα μέτρα που έλαβε κλίθηκαν να θεραπεύσουν την κρίση.Το έργο του περιλάμβανε μέτρα επανόρθωσης της κατάστασης, πολιτειακές μεταρρυθμίσεις αλλά και νομοθετήματα.Ένα από τα μέτρα επανόρθωσης είναι και η σεισάχθεια.

Περίανδρος ο Κορίνθιος (668-554 π.Χ.)

Έγινε τύραννος της Κορίνθου, αφού διαδέχτηκε τον πατέρα του.Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, ο Περίανδρος συμβουλεύτηκε τον Θρασύβουλο, τύραννο της Μιλήτου, για το πώς θα μπορέσει να στερεώσει καλύτερα την ισορροπία στην χώρα του, λαμβάνοντας απάντηση που τόνιζε χαρακτηριστικά πως πρέπει να εξοντώσει κάθε ισχυρό αντίπαλό του (μάλιστα ο Θρασύβουλος οδήγησε τον Περίανδρο σε ένα χωράφι και αφού πήρε ένα δρεπάνι, έκοψε τα πιο μεγάλα στάχυα).Έκτοτε ο Περίανδρος δεν δίστασε να εξοντώσει ακόμα και κοντινά του πρόσωπα.Εντάχθηκε στους επτά σοφούς λόγω της σπάνιας θυμοσοφίας του.

Χίλων ο Λακεδαιμόνιος (600-520 π.Χ.)

Λέγεται ότι πέθανε στα 80 του χρόνια όταν αγκάλιασε τον γιο του που επέστρεψε ολυμπιονίκης στο άθλημα της πυγμαχίας. Εξελέγη έφορος το 556 π.Χ. και η θητεία του στο αξίωμα αυτό ήταν επιτυχημένη.Συνέθεσε επίσης ελεγειακούς στίχους και περίπου 200 έπη, που κανένα δεν διασώθηκε.

Οι Τρεις Μοίρες της Αρχαιότητας

Οι Μοίρες παριστάνονταν κυρίως σαν τρεις γυναίκες που έκλωθαν.Φορούσαν καλύμματα στα κεφάλια τους και ήταν ντυμένες με άσπρα ρούχα που στα άκρα τους ήταν πορφυρά.Η κλωστή που κρατούσαν ήταν η ζωή των ανθρώπων, παρουσιάζοντας πόσο ασήμαντη και εύθραυστη μπορεί να είναι.

Η ονομασία τους ετυμολογικά προέρχεται από την μοίρα που σημαίνει μερίδιο, το μερίδιο δηλαδή από τα αγαθά της ζωής των ανθρώπων.

Πρώτη απ' τις μοίρες ήταν η Κλωθώ, η γηραιότερη των Μοιρών που έκλωθε (ξετύλιγε) το νήμα της ζωής καθώς ο άνθρωπος ενηλικιωνόταν, κρατούσε ρόκα κι επέβλεπε τη γέννηση και τη νεότητα.Στη συνέχεια ήταν η Λάχεσις, η οποία όριζε τι θα λάχει στον καθένα, κρατούσε το αδράχτι και τύλιγε το νήμα της ζωής.Τέλος η Άτροπος, η πιο νέα απ' τις Μοίρες, κρατούσε ψαλίδι κι έκοβε το νήμα της ζωής την κατάλληλη στιγμή.

Σύμφωνα με τον Ησίοδο, ήταν κόρες του Δία και της Θέμιδος.Υπάκουαν στο Δία και γι' αυτό το λόγο είναι γνωστός και ως "Ζεύς ο Μοιραγέτης".Επίσης, υπάρχει και η θεωρία πως ήταν γραμματείς του και έγραφαν τις αποφάσεις του για κάθε άνθρωπο.Ακόμα όμως, κάποιοι μύθοι τις θέτουν στην εξουσία του Άδη καθώς και σαν κόρες της Νύκτας.

Ο Μύθος του Μελέαγρου

Κάποτε, μια γυναίκα θέλοντας να μάθει το μέλλον του νεογέννητου γιου της, του Μελέαγρου, παραφύλαξε τις Μοίρες τη νύχτα που θα έρχονταν για να αποφασίσουν για τη ζωή του μωρού.Άκουσε λοιπόν την Κλωθώ να λέει πως θα γίνει όμορφο και την Λάχεση πως θα γίνει δυνατό.Μα τελευταία η Άτροπος φώναξε πως θα πεθάνει νωρίς, μόλις ένα ξύλο αποκαιγόταν, δείχνοντάς το την ώρα που βρισκόταν μέσα στο τζάκι και καιγόταν.Αφού έφυγαν οι Μοίρες, η γυναίκα έσβησε το ξύλο και το έβαλε μέσα σε μια κασέλα.

Ο καιρός παιρνούσε και το παιδί ομόρφαινε και δυνάμωνε.Μια μέρα πήγε για κυνήγι μαζί με τον αδερφό της μητέρας του.Ξαφνικά όμως, λόγω μιας λάθος μοιρασιάς, οι δύο άντρες τσακώθηκαν και ο Μελέαγρος σκοτώθηκε.Όταν το έμαθε αυτό η μητέρα του, πήρε το κούτσουρο που είχε κρύψει και το έριξε στη φωτιά.Αφού το ξύλο αποκάηκε ο νεαρός άφησε την τελευταία του πνοή.

Σαν σήμερα, 28 Οκτωβρίου

Σαν σήμερα, χαράματα 28ης Οκτωβρίου, ο Ιωάννης Μεταξάς απογόρευσε στους Ιταλούς να εισβάλλουν στην Ελλάδα λέγοντάς τους το φημισμένο "ΟΧΙ". Από εκείνη την ημέρα ξεκίνησαν οι ηρωικοί αγώνες των Ελλήνων κατά των Ιταλών και ύστερα κατά και των Γερμανών.

Οι Μούσες

Οι μούσες (ετυμολογία:μάω ή μάωμαι ή μώσις ή ομού ούσαι) στην αρχαιοελληνική μυθολογία είναι εννέα αρχαίες θεές, με ηγέτη τους τον Απόλλωνα.Σύμφωνα με τον Ησίοδο αυτήν την ονομασία την έδωσε ο Πίερος.

Γεννήθηκαν στα πανάρχαια χρόνια και ήταν κόρες του Δία και της Μνημοσύνης.Ήταν φύλακες της γνώσης και των Μουσείων (βιβλιοθήκες, διδακτήρια) που διατηρούσαν τον ελληνικό λόγο και είναι γνωστές επίσης ως μεγάλες δασκάλες που δίδαξαν την πανάρχαια ελληνική ιστορία και την γενεαλογία των ολύμπιων θεών, μέσω των κειμένων του Ησιόδου.

Βασικό χαρακτηριστικό σχεδόν όλων των αρχαίων λογοτεχνικών έργων είναι η επίκληση που κάνει ο συγγραφέας προς τις θεές στην αρχή του κειμένου, ώστε να τον βοηθήσουν να αποδώσει σωστά τον λόγο του.Επίσης, εντύπωση μας κάνει πως ποτέ κανένας δεν αμφισβήτησε την ύπαρξή τους.

Ακόμα, αναφέρεται ότι δύο Μούσες ανακάλυψαν τη θεωρία και την μάθηση, τρείς

εφηύραν τους τρεις μουσικούς τόνους (αδρόν,μέσον και ισχνόν) τις τρεις χορδές της Λύρας, τις τρεις προσωδίες (οξεία, βαρεία, περισπωμένη) και τους τρεις χρόνους (παρεληλυθότα, ενεστώτα, μέλλοντα) τα τρία πρόσωπα, τους τρεις αριθμούς, το τρίγωνο των αστέρων και άλλα τριάριθμα.Τέσσερις εφηύραν τις τέσσερις διαλέκτους (αττική, ιωνική, αιολική και δωρική), πέντε τις πέντε αισθήσεις (όραση, γεύση, όσφρηση, αφή και ακοή) και επτά τις επτά χορδές της λύρας, τις επτά Ουράνιες ζώνες, τους επτά πλανήτες και τα επτά φωνήεντα του ελληνικού αλφάβητου.

Οι εννιά Μούσες είναι λοιπόν:

-Καλλιόπη (Προστάτης της επικής ποίησης, της ρητορικής και των καλών τεχνών)

-Κλειώ (Μούσα της επικής ποίησης και της Ιστορίας)

-Ερατώ (Μούσα της λυρικής ποίησης και των ύμνων)

-Τερψιχόρη (Μούσα του χορού και των δραματικών χορικών)

-Μελπομένη (Μούσα της τραγωδίας)

-Ευτέρπη (Μούσα της μουσικής, μεταγενέστερα ονομάστηκε και μούσα της λυρικής ποίησης)

-Ουρανία (Εφευρέτης και προστάτης της αστρονομίας και της αστρολογίας)

-Πολυμνία (Μούσα των ιερών ύμνων και της ευγλωττίας)

-Θάλεια (Μούσα της κωμωδίας)

Ο Παυσανίας υποστηρίζει πως υπάρχουν δύο γενιές Μουσών, η πρώτη που κατάγεται από τη Γαία και τον Ουρανό και η δεύτερη από τον Δία και την Μνημοσύνη.

Ακόμα σημαντικές θεωρούνται και οι Μούσες του όρους Ελικώνας (Ελικωνιάδες).Αυτές είναι οι Μνήμη (Μούσα της μνήμης), Μελέτη (Μούσα της μελέτης), Αοιδή (Μούσα του τραγουδιού).Η ποίηση βασίζεται πάνω σε αυτές τις Μούσες διότι για να τραγουδήσεις χρειάζεται πρώτα μνήμη και ύστερα μελέτη.

Τέλος, στους Δελφούς λατρεύονταν και άλλες τρεις Μούσες, η Νήτη, η Μέση και η Υπάτη.