ΕΘΝ-ΕΓΕΡΣΙΑ ή ΕΘΝΟ-ΓΕΝΕΣΗ;

Επειδή τούτους τους χαλεπούς καιρούς και ου μενετούς χρειάζονται διευκρίνιση, δυστυχώς και τα πλέον αυτο-νόητα (επανάσταση του Αυτο-νόητου) ο όρος εθν-εγερσία νοείται ως επαναστατική κίνηση, έγερση, του επί 400 χρόνια υπόδουλου στους Τούρκους ελληνικού έθνους.

Ένα ιστορικό έθνος:

1. που δεν εγείρεται ξαφνικά το '21, αφού ποτέ , όπως άλλωστε δείχνουν τα πολλά και αιματηρά προεπαναστατικά κινήματά του (16 τον αριθμόν) δεν έπαψε να αγωνίζεται για την απελευθέρωσή του αμέσως μετά την υποδούλωσή του.

Πάντοτε με ΚΟΙΝΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ελληνικού γένους καθώς λέει και ο Γεώργιος Γεμιστός, Πλήθων "Ἕλληνες γάρ ἐσμέν τό ΓΕΝΟΣ ὠς ἥ τε φωνή καί ἡ πάτριος παιδεία μαρτυρεῖ".

2. που δε γεννιέται ξαφνικά το '21, όπως θέλει και επιδιώκει πεισματικά και λυσσαλέα η Δογματική και Αν-ιστόριτη μεταφορά στις μέρες μας της εθνο-γενετικής θεωρίας περί "κατασκευής" του έθνους από το κράτος.Άρα και της "κατασκευής" από το νεοσύστατο κράτος μας του ελληνικού έθνους, με παράλληλη και επίσης ανιστόρητη άρνηση, όχι των όποιων απλοϊκών ακροτήτων της "γραμμικής" εκδοχής της ιστορικής του συνέχειας, αλλά και της ίδιας της ιστορικής του συνέχειας.

3. που ανα-γεννιέται ξαφνικά (ΠΑΛΙΝ-ΓΕΝΕΣΙΑ) με την έγερση του '21, στηριζόμενο σταθερά στους αιώνες της ιστορίας του, που στο διάβα τους δεν υπήρξε ποτέ ΚΕΝΟ ελληνικής ζωής και ελληνικής δημιουργίας.Ο Ελύτης διατρανώνει, "Δεν είναι λίγο πράγμα να 'χεις τους αιώνες με το μέρος σου".Στο μάκρος είκοσι πέντε αιώνων δεν υπήρξε ούτε ένας που να μη έγραψε ποίηση στην ελληνική γλώσσα.

4. που δε χάνει τον προσανατολισμό του ούτε στις σκοτεινές ατραπούς της καλπάζουσας παγκοσμιοποίησης και της συγκεχυμένης μετα-νεωτερικότητας, όσο και αν διαστρεβλώνονται η μακραίωνη ιστορία και ο προ-αιώνιος πολιτισμός του, τόσο από τις εθνικιστικές όσο και από τις απο-εθνοποιητικές παραναγνώσεις και τις αντίστοιχες παραμορφωτικές και απο-δομητικές "ιδεολογικές" χρήσεις τους.

Το ελπιδοφόρο μήνυμα που διακτίνωσε σ' όλον τον κόσμο το '21 ήταν:

το πώς οι Μεγάλες Αυτοκρατορίες γίνονται μικρές και πώς τα μικρά έθνη γίνονται Μεγάλα!

Ο Αγαμέμνονας προφητεύει στον τραυματισμένο αδερφό του, προ-οικονομικά, "ἔσσεται ἧμαρ, ὅταν ποτε ῥυσθῇ Ἑλλάς ἱερή".

Το αν το ἧμαρ θα είναι Δούλιον ή Ελευθέριον στη επαφίεται σήμερα στη Συνείδηση και στην Αίρεση του καθενός από μας, γιατί η κρίση δεν είναι μόνο οικονομική αλλά πρωτίστως είναι κρίση Νοοτροπίας!

Βούλα, 24/3/2011

Πέτρος Ιωαννίδης

Φιλόλογος 2ου Γενικού Λυκείου Βούλας

Γνωμικό Ημέρας

Κράτιστον δέ εἶναι ἐν τοῖς ἀναγκαίοις παιδεύεσθαι.

Μετάφραση:Άριστος τρόπος ανατροφής των νέων είναι ν' αρκούνται στα πιο αναγκαία.

(Θουκυδίδης)

Θουκυδίδης, Ολόρου Αλιμούσιος

Ο Θουκυδίδης (περίπου 460 -397 π.Χ.) ήταν αρχαίος Έλληνας ιστορικός, παγκοσμίως γνωστός για τη συγγραφή της Ιστορίας του Πελοποννησιακού Πολέμου.Γεννημένος στον Άλιμο, ο Θουκυδίδης είχε συγγενικούς δεσμούς με τον Αθηναίο πολιτικό και στρατηγό Μιλτιάδη και το γιο του Κίμωνα.Πατέρας του ήταν ο Όλορος.

Στην αρχή του Πελοποννησιακού Πολέμου (431 π.Χ.) ήταν περίπου 25-30 ετών.Αρρώστησε και ο ίδιος κατά τον λοιμό που έπληξε την Αθήνα μεταξύ 430 και 427 π.Χ. Το 424 π.Χ. εκλέχθηκε στρατηγός και ανέλαβε τη διοίκηση 7 πλοίων που αγκυροβολούσαν στη Θάσο.Ο Σπαρτιάτης στρατηγός Βρασίδας επιτέθηκε στην Αμφίπολη, μια παραλιακή πόλη της Μακεδονίας στα δυτικά της Θάσου.Ο Βρασίδας, γνωρίζοντας ότι ο Θουκυδίδης βρισκόταν στη Θάσο και φοβούμενος βοήθεια από τη θάλασσα, έσπευσε να προσφέρει ευνοϊκούς όρους στους κατοίκους της Αμφίπολης για παράδοση, τους οποίους και δέχτηκαν. Έτσι όταν ο Θουκυδίδης έφτασε στην Αμφίπολη, η πόλη ήταν ήδη υπό σπαρτιατικό έλεγχο.Τα νέα για την απώλεια της Αμφίπολης προκάλεσαν μεγάλη αναστάτωση στην Αθήνα.Ακολούθως ο Θουκυδίδης εξορίστηκε.Χρησιμοποιώντας την ιδιότητα του εξόριστου για να ταξιδεύει ελεύθερα ανάμεσα στους Πελοποννήσιους συμμάχους, μπόρεσε να δει τον πόλεμο από την οπτική γωνία και των δύο στρατοπέδων. Σύμφωνα με τον Παυσανία, κάποιος με το όνομα Οινόβιος κατάφερε να περάσει ένα νόμο που επέτρεπε στο Θουκυδίδη να γυρίσει στην Αθήνα, πιθανόν λίγο μετά την παράδοση της Αθήνας και το τέλος του πολέμου το 404 π.Χ. Ο Παυσανίας συνεχίζει λέγοντας ότι δολοφονήθηκε κατά την επιστροφή του στην Αθήνα. Πολλοί αμφισβητούν αυτή την εκδοχή, θεωρώντας πως υπάρχουν ενδείξεις ότι έζησε μέχρι και το 397 π.Χ. Τα λείψανά του επιστράφηκαν στην Αθήνα και ενταφιάστηκαν στον οικογενειακό τάφο του Κίμωνα.