ΕΘΝ-ΕΓΕΡΣΙΑ ή ΕΘΝΟ-ΓΕΝΕΣΗ;

Επειδή τούτους τους χαλεπούς καιρούς και ου μενετούς χρειάζονται διευκρίνιση, δυστυχώς και τα πλέον αυτο-νόητα (επανάσταση του Αυτο-νόητου) ο όρος εθν-εγερσία νοείται ως επαναστατική κίνηση, έγερση, του επί 400 χρόνια υπόδουλου στους Τούρκους ελληνικού έθνους.

Ένα ιστορικό έθνος:

1. που δεν εγείρεται ξαφνικά το '21, αφού ποτέ , όπως άλλωστε δείχνουν τα πολλά και αιματηρά προεπαναστατικά κινήματά του (16 τον αριθμόν) δεν έπαψε να αγωνίζεται για την απελευθέρωσή του αμέσως μετά την υποδούλωσή του.

Πάντοτε με ΚΟΙΝΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ελληνικού γένους καθώς λέει και ο Γεώργιος Γεμιστός, Πλήθων "Ἕλληνες γάρ ἐσμέν τό ΓΕΝΟΣ ὠς ἥ τε φωνή καί ἡ πάτριος παιδεία μαρτυρεῖ".

2. που δε γεννιέται ξαφνικά το '21, όπως θέλει και επιδιώκει πεισματικά και λυσσαλέα η Δογματική και Αν-ιστόριτη μεταφορά στις μέρες μας της εθνο-γενετικής θεωρίας περί "κατασκευής" του έθνους από το κράτος.Άρα και της "κατασκευής" από το νεοσύστατο κράτος μας του ελληνικού έθνους, με παράλληλη και επίσης ανιστόρητη άρνηση, όχι των όποιων απλοϊκών ακροτήτων της "γραμμικής" εκδοχής της ιστορικής του συνέχειας, αλλά και της ίδιας της ιστορικής του συνέχειας.

3. που ανα-γεννιέται ξαφνικά (ΠΑΛΙΝ-ΓΕΝΕΣΙΑ) με την έγερση του '21, στηριζόμενο σταθερά στους αιώνες της ιστορίας του, που στο διάβα τους δεν υπήρξε ποτέ ΚΕΝΟ ελληνικής ζωής και ελληνικής δημιουργίας.Ο Ελύτης διατρανώνει, "Δεν είναι λίγο πράγμα να 'χεις τους αιώνες με το μέρος σου".Στο μάκρος είκοσι πέντε αιώνων δεν υπήρξε ούτε ένας που να μη έγραψε ποίηση στην ελληνική γλώσσα.

4. που δε χάνει τον προσανατολισμό του ούτε στις σκοτεινές ατραπούς της καλπάζουσας παγκοσμιοποίησης και της συγκεχυμένης μετα-νεωτερικότητας, όσο και αν διαστρεβλώνονται η μακραίωνη ιστορία και ο προ-αιώνιος πολιτισμός του, τόσο από τις εθνικιστικές όσο και από τις απο-εθνοποιητικές παραναγνώσεις και τις αντίστοιχες παραμορφωτικές και απο-δομητικές "ιδεολογικές" χρήσεις τους.

Το ελπιδοφόρο μήνυμα που διακτίνωσε σ' όλον τον κόσμο το '21 ήταν:

το πώς οι Μεγάλες Αυτοκρατορίες γίνονται μικρές και πώς τα μικρά έθνη γίνονται Μεγάλα!

Ο Αγαμέμνονας προφητεύει στον τραυματισμένο αδερφό του, προ-οικονομικά, "ἔσσεται ἧμαρ, ὅταν ποτε ῥυσθῇ Ἑλλάς ἱερή".

Το αν το ἧμαρ θα είναι Δούλιον ή Ελευθέριον στη επαφίεται σήμερα στη Συνείδηση και στην Αίρεση του καθενός από μας, γιατί η κρίση δεν είναι μόνο οικονομική αλλά πρωτίστως είναι κρίση Νοοτροπίας!

Βούλα, 24/3/2011

Πέτρος Ιωαννίδης

Φιλόλογος 2ου Γενικού Λυκείου Βούλας

Γνωμικό Ημέρας

Κράτιστον δέ εἶναι ἐν τοῖς ἀναγκαίοις παιδεύεσθαι.

Μετάφραση:Άριστος τρόπος ανατροφής των νέων είναι ν' αρκούνται στα πιο αναγκαία.

(Θουκυδίδης)

Θουκυδίδης, Ολόρου Αλιμούσιος

Ο Θουκυδίδης (περίπου 460 -397 π.Χ.) ήταν αρχαίος Έλληνας ιστορικός, παγκοσμίως γνωστός για τη συγγραφή της Ιστορίας του Πελοποννησιακού Πολέμου.Γεννημένος στον Άλιμο, ο Θουκυδίδης είχε συγγενικούς δεσμούς με τον Αθηναίο πολιτικό και στρατηγό Μιλτιάδη και το γιο του Κίμωνα.Πατέρας του ήταν ο Όλορος.

Στην αρχή του Πελοποννησιακού Πολέμου (431 π.Χ.) ήταν περίπου 25-30 ετών.Αρρώστησε και ο ίδιος κατά τον λοιμό που έπληξε την Αθήνα μεταξύ 430 και 427 π.Χ. Το 424 π.Χ. εκλέχθηκε στρατηγός και ανέλαβε τη διοίκηση 7 πλοίων που αγκυροβολούσαν στη Θάσο.Ο Σπαρτιάτης στρατηγός Βρασίδας επιτέθηκε στην Αμφίπολη, μια παραλιακή πόλη της Μακεδονίας στα δυτικά της Θάσου.Ο Βρασίδας, γνωρίζοντας ότι ο Θουκυδίδης βρισκόταν στη Θάσο και φοβούμενος βοήθεια από τη θάλασσα, έσπευσε να προσφέρει ευνοϊκούς όρους στους κατοίκους της Αμφίπολης για παράδοση, τους οποίους και δέχτηκαν. Έτσι όταν ο Θουκυδίδης έφτασε στην Αμφίπολη, η πόλη ήταν ήδη υπό σπαρτιατικό έλεγχο.Τα νέα για την απώλεια της Αμφίπολης προκάλεσαν μεγάλη αναστάτωση στην Αθήνα.Ακολούθως ο Θουκυδίδης εξορίστηκε.Χρησιμοποιώντας την ιδιότητα του εξόριστου για να ταξιδεύει ελεύθερα ανάμεσα στους Πελοποννήσιους συμμάχους, μπόρεσε να δει τον πόλεμο από την οπτική γωνία και των δύο στρατοπέδων. Σύμφωνα με τον Παυσανία, κάποιος με το όνομα Οινόβιος κατάφερε να περάσει ένα νόμο που επέτρεπε στο Θουκυδίδη να γυρίσει στην Αθήνα, πιθανόν λίγο μετά την παράδοση της Αθήνας και το τέλος του πολέμου το 404 π.Χ. Ο Παυσανίας συνεχίζει λέγοντας ότι δολοφονήθηκε κατά την επιστροφή του στην Αθήνα. Πολλοί αμφισβητούν αυτή την εκδοχή, θεωρώντας πως υπάρχουν ενδείξεις ότι έζησε μέχρι και το 397 π.Χ. Τα λείψανά του επιστράφηκαν στην Αθήνα και ενταφιάστηκαν στον οικογενειακό τάφο του Κίμωνα.

Οι Επτά σοφοί της Αρχαίας Ελλάδας

Οι επτά σοφοί της αρχαιότητας έζησαν απ' τον 7ο αιώνα π.Χ. και διέπρεψαν σαν νομοθέτες, εξουσιαστές και πολιτικοί.Αυτοί ήταν οι Θαλής ο Μιλήσιος, Πιττακός ο Μυτιληναίος, Βίας ο Πριηνεύς, Κλεόβουλος ο Ρόδιος, Σόλων ο Αθηναίος, Περίανδρος ο Κορίνθιος, Χίλων ο Λακεδαιμόνιος.

Ο Θαλής ο Μιλήσιος (630-543 π.Χ.)

Ο Θαλής είναι γνωστός και για την επιτυχημένη πρόβλεψη της ηλιακής έκλειψης του 585.Ο Θαλής ο Μιλήσιος ανακάλυψε τις τροπές (ηλιοστάσια), το ετερόφωτο της Σελήνης, καθώς και τον ηλεκτρισμό και τον μαγνητισμό, από τις ελκτικές ιδιότητες του ορυκτού μαγνητίτη και του ήλεκτρου.

Πιττακός ο Μυτιληναίος (650-570 π.Χ)

Ήταν πολιτικός και στρατιωτικός ηγέτης της Μυτιλήνης.Φημιζόταν για την κοινωνική και πολιτική σοφία του, αλλά και για την ανδρεία του.Βελτίωσε και αναθεώρησε τους νόμους και του αποδίδονται πολλά ποιήματα και πολλά γνωμικά.Μάλιστα το γνωμικό του "Γίγνωσκε καιρόν", αποτέλεσε θέμα μιας ωδής του Σιμωνίδη.

Βίας ο Πριηνεύς (60ς αι. π.Χ.)

Ο Βίας ήταν Έλληνας φιλόσοφος και έγινε γνωστός λόγω της δικαιοσύνης του και της ρητορικής του δεινότητας.Επίσης έγραψε το ποίημα 2000 στίχων «Περί Ιωνίας, τίνα μάλιστ' αν τρόπον ευδαιμονοίη» αλλά και πολλά γνωμικά.

Κλεόβουλος ο Ρόδιος (6ος αι. π.Χ.)

Είναι γνωστός και σαν Κλεόβουλος ο Λίνδιος .Συνέθετε τραγούδια και ρητά.Ένα απ' τα πιο γνωστά γνωμικά του είναι το "Μέτρον άριστον".Επίσης λέγεται πως ταξίδεψε και μελέτησε την Αίγυπτο, αλλά και πως αναστήλωσε το ναό της Αθηνάς, που είχε χτιστεί αρχικά απ' τον Δαναό.

Σόλων ο Αθηναίος (περίπου 639-559 π.Χ.)

Καταγόταν από πλούσια οικογένεια.Ήταν νομοθέτης, ποιητής και φιλόσοφος.Υπήρξε ελεγειακός ποιητής.Μέσω των ελεγειών του συμβούλευε, ενθάρρυνε και ενθουσίαζε το Αθηναϊκό κοινό.Στα ποιήματά τους υπόσχονταν την θεραπεία του κακού και γι' αυτό το λόγο επιλέχτηκε και σαν νομοθέτης της Αθήνας.Σαν νομοθέτης, τα μέτρα που έλαβε κλίθηκαν να θεραπεύσουν την κρίση.Το έργο του περιλάμβανε μέτρα επανόρθωσης της κατάστασης, πολιτειακές μεταρρυθμίσεις αλλά και νομοθετήματα.Ένα από τα μέτρα επανόρθωσης είναι και η σεισάχθεια.

Περίανδρος ο Κορίνθιος (668-554 π.Χ.)

Έγινε τύραννος της Κορίνθου, αφού διαδέχτηκε τον πατέρα του.Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, ο Περίανδρος συμβουλεύτηκε τον Θρασύβουλο, τύραννο της Μιλήτου, για το πώς θα μπορέσει να στερεώσει καλύτερα την ισορροπία στην χώρα του, λαμβάνοντας απάντηση που τόνιζε χαρακτηριστικά πως πρέπει να εξοντώσει κάθε ισχυρό αντίπαλό του (μάλιστα ο Θρασύβουλος οδήγησε τον Περίανδρο σε ένα χωράφι και αφού πήρε ένα δρεπάνι, έκοψε τα πιο μεγάλα στάχυα).Έκτοτε ο Περίανδρος δεν δίστασε να εξοντώσει ακόμα και κοντινά του πρόσωπα.Εντάχθηκε στους επτά σοφούς λόγω της σπάνιας θυμοσοφίας του.

Χίλων ο Λακεδαιμόνιος (600-520 π.Χ.)

Λέγεται ότι πέθανε στα 80 του χρόνια όταν αγκάλιασε τον γιο του που επέστρεψε ολυμπιονίκης στο άθλημα της πυγμαχίας. Εξελέγη έφορος το 556 π.Χ. και η θητεία του στο αξίωμα αυτό ήταν επιτυχημένη.Συνέθεσε επίσης ελεγειακούς στίχους και περίπου 200 έπη, που κανένα δεν διασώθηκε.

Οι Τρεις Μοίρες της Αρχαιότητας

Οι Μοίρες παριστάνονταν κυρίως σαν τρεις γυναίκες που έκλωθαν.Φορούσαν καλύμματα στα κεφάλια τους και ήταν ντυμένες με άσπρα ρούχα που στα άκρα τους ήταν πορφυρά.Η κλωστή που κρατούσαν ήταν η ζωή των ανθρώπων, παρουσιάζοντας πόσο ασήμαντη και εύθραυστη μπορεί να είναι.

Η ονομασία τους ετυμολογικά προέρχεται από την μοίρα που σημαίνει μερίδιο, το μερίδιο δηλαδή από τα αγαθά της ζωής των ανθρώπων.

Πρώτη απ' τις μοίρες ήταν η Κλωθώ, η γηραιότερη των Μοιρών που έκλωθε (ξετύλιγε) το νήμα της ζωής καθώς ο άνθρωπος ενηλικιωνόταν, κρατούσε ρόκα κι επέβλεπε τη γέννηση και τη νεότητα.Στη συνέχεια ήταν η Λάχεσις, η οποία όριζε τι θα λάχει στον καθένα, κρατούσε το αδράχτι και τύλιγε το νήμα της ζωής.Τέλος η Άτροπος, η πιο νέα απ' τις Μοίρες, κρατούσε ψαλίδι κι έκοβε το νήμα της ζωής την κατάλληλη στιγμή.

Σύμφωνα με τον Ησίοδο, ήταν κόρες του Δία και της Θέμιδος.Υπάκουαν στο Δία και γι' αυτό το λόγο είναι γνωστός και ως "Ζεύς ο Μοιραγέτης".Επίσης, υπάρχει και η θεωρία πως ήταν γραμματείς του και έγραφαν τις αποφάσεις του για κάθε άνθρωπο.Ακόμα όμως, κάποιοι μύθοι τις θέτουν στην εξουσία του Άδη καθώς και σαν κόρες της Νύκτας.

Ο Μύθος του Μελέαγρου

Κάποτε, μια γυναίκα θέλοντας να μάθει το μέλλον του νεογέννητου γιου της, του Μελέαγρου, παραφύλαξε τις Μοίρες τη νύχτα που θα έρχονταν για να αποφασίσουν για τη ζωή του μωρού.Άκουσε λοιπόν την Κλωθώ να λέει πως θα γίνει όμορφο και την Λάχεση πως θα γίνει δυνατό.Μα τελευταία η Άτροπος φώναξε πως θα πεθάνει νωρίς, μόλις ένα ξύλο αποκαιγόταν, δείχνοντάς το την ώρα που βρισκόταν μέσα στο τζάκι και καιγόταν.Αφού έφυγαν οι Μοίρες, η γυναίκα έσβησε το ξύλο και το έβαλε μέσα σε μια κασέλα.

Ο καιρός παιρνούσε και το παιδί ομόρφαινε και δυνάμωνε.Μια μέρα πήγε για κυνήγι μαζί με τον αδερφό της μητέρας του.Ξαφνικά όμως, λόγω μιας λάθος μοιρασιάς, οι δύο άντρες τσακώθηκαν και ο Μελέαγρος σκοτώθηκε.Όταν το έμαθε αυτό η μητέρα του, πήρε το κούτσουρο που είχε κρύψει και το έριξε στη φωτιά.Αφού το ξύλο αποκάηκε ο νεαρός άφησε την τελευταία του πνοή.

Σαν σήμερα, 28 Οκτωβρίου

Σαν σήμερα, χαράματα 28ης Οκτωβρίου, ο Ιωάννης Μεταξάς απογόρευσε στους Ιταλούς να εισβάλλουν στην Ελλάδα λέγοντάς τους το φημισμένο "ΟΧΙ". Από εκείνη την ημέρα ξεκίνησαν οι ηρωικοί αγώνες των Ελλήνων κατά των Ιταλών και ύστερα κατά και των Γερμανών.

Οι Μούσες

Οι μούσες (ετυμολογία:μάω ή μάωμαι ή μώσις ή ομού ούσαι) στην αρχαιοελληνική μυθολογία είναι εννέα αρχαίες θεές, με ηγέτη τους τον Απόλλωνα.Σύμφωνα με τον Ησίοδο αυτήν την ονομασία την έδωσε ο Πίερος.

Γεννήθηκαν στα πανάρχαια χρόνια και ήταν κόρες του Δία και της Μνημοσύνης.Ήταν φύλακες της γνώσης και των Μουσείων (βιβλιοθήκες, διδακτήρια) που διατηρούσαν τον ελληνικό λόγο και είναι γνωστές επίσης ως μεγάλες δασκάλες που δίδαξαν την πανάρχαια ελληνική ιστορία και την γενεαλογία των ολύμπιων θεών, μέσω των κειμένων του Ησιόδου.

Βασικό χαρακτηριστικό σχεδόν όλων των αρχαίων λογοτεχνικών έργων είναι η επίκληση που κάνει ο συγγραφέας προς τις θεές στην αρχή του κειμένου, ώστε να τον βοηθήσουν να αποδώσει σωστά τον λόγο του.Επίσης, εντύπωση μας κάνει πως ποτέ κανένας δεν αμφισβήτησε την ύπαρξή τους.

Ακόμα, αναφέρεται ότι δύο Μούσες ανακάλυψαν τη θεωρία και την μάθηση, τρείς

εφηύραν τους τρεις μουσικούς τόνους (αδρόν,μέσον και ισχνόν) τις τρεις χορδές της Λύρας, τις τρεις προσωδίες (οξεία, βαρεία, περισπωμένη) και τους τρεις χρόνους (παρεληλυθότα, ενεστώτα, μέλλοντα) τα τρία πρόσωπα, τους τρεις αριθμούς, το τρίγωνο των αστέρων και άλλα τριάριθμα.Τέσσερις εφηύραν τις τέσσερις διαλέκτους (αττική, ιωνική, αιολική και δωρική), πέντε τις πέντε αισθήσεις (όραση, γεύση, όσφρηση, αφή και ακοή) και επτά τις επτά χορδές της λύρας, τις επτά Ουράνιες ζώνες, τους επτά πλανήτες και τα επτά φωνήεντα του ελληνικού αλφάβητου.

Οι εννιά Μούσες είναι λοιπόν:

-Καλλιόπη (Προστάτης της επικής ποίησης, της ρητορικής και των καλών τεχνών)

-Κλειώ (Μούσα της επικής ποίησης και της Ιστορίας)

-Ερατώ (Μούσα της λυρικής ποίησης και των ύμνων)

-Τερψιχόρη (Μούσα του χορού και των δραματικών χορικών)

-Μελπομένη (Μούσα της τραγωδίας)

-Ευτέρπη (Μούσα της μουσικής, μεταγενέστερα ονομάστηκε και μούσα της λυρικής ποίησης)

-Ουρανία (Εφευρέτης και προστάτης της αστρονομίας και της αστρολογίας)

-Πολυμνία (Μούσα των ιερών ύμνων και της ευγλωττίας)

-Θάλεια (Μούσα της κωμωδίας)

Ο Παυσανίας υποστηρίζει πως υπάρχουν δύο γενιές Μουσών, η πρώτη που κατάγεται από τη Γαία και τον Ουρανό και η δεύτερη από τον Δία και την Μνημοσύνη.

Ακόμα σημαντικές θεωρούνται και οι Μούσες του όρους Ελικώνας (Ελικωνιάδες).Αυτές είναι οι Μνήμη (Μούσα της μνήμης), Μελέτη (Μούσα της μελέτης), Αοιδή (Μούσα του τραγουδιού).Η ποίηση βασίζεται πάνω σε αυτές τις Μούσες διότι για να τραγουδήσεις χρειάζεται πρώτα μνήμη και ύστερα μελέτη.

Τέλος, στους Δελφούς λατρεύονταν και άλλες τρεις Μούσες, η Νήτη, η Μέση και η Υπάτη.